Mukdahan - Hat Salung (21-01-2013)

Zoals het een duur hotel betaamt staat er een uitgebreid buffet opgesteld in de ontbijtzaal. Hiervan nemen we alleen toast, cornflakes, jam, ei en fruit. Al de schalen met spicy Thaise zaken blijven we af, dat zou geen goed begin van de dag zijn.

De prachtige zonsopkomst over de Mekong is gratis

Zodra het ontbijt binnen zit fietsen we naar het busstation, zoals eerder gemeld willen we een stuk van 85 kilometer overbruggen om daarna in een aantal dagen comfortabel naar Ubon te kunnen fietsen. Daarom zoeken we een busverbinding naar Khemmarat, een stadje aan de Mekong ten zuiden van Mukdahan. Die bussen zijn er wel, maar net nu we een keer niet uitgezocht hebben hoe laat de bussen rijden en het op zijn beloop gelaten hebben, is de bus net weg en moeten we bijna 2 uur wachten op de volgende. Dat is nogal lang, daarom zoeken we een taxi of een mannetje die ons die kant op wil rijden voor een acceptabel bedrag. Via een aantal schijven en wat vertaling via de telefoon komen we terecht bij iemand die ons wel wil vervoeren. Ok dan, forza!

Die rit loopt voor ons gesmeerd, voor de chauffeur minder want bij een checkpoint wordt hij bekeurd omdat zijn papieren niet in orde zijn. We vonden het al zo vreemd dat hij eerst nog een rondje door Mukdahan met ons maakte om ons op een andere bus te zetten. Wat niet lukte en dus heeft hij blijkbaar besloten het erop te wagen. In Khemmarat probeert hij nog wel de boete aan ons door te belasten, daar trappen we niet in.

Een autootje bananen

Rond 11 uur stappen we op de fiets, na nog wat geregel (water halen, bananen kopen, zonnebrand smeren, kleding wisselen) zitten we rond half 12 op de route naar het zuiden. Conform de voorbereiding verwachten we vandaag ruim 50 kilometer, maar de GPS meldt 64 km. We zullen zien hoe het eindigt.

Voorlopig is het eind nog lang niet in zicht. De weg is nieuw, breed en duidelijk berekend op heel wat meer verkeer dan er nu rijdt. Het is vrijwel uitgestorven, maar het gevoel dat we op een grote weg rijden verdwijnt daardoor niet. Gelukkig golft het alleen wat, zwaar klimwerk blijft ons bespaard. Wel is het vandaag echt heet. Niet warm, maar echt heet! Rond 2 uur geeft de thermometer 34,8 graden aan. Veel drinken dus, samen met het kleine beetje wind op de fiets is het daarmee wel vol te houden.

Na 25 kilometer, het is dan 1 uur, passeren we een restaurantje langs de weg en knijpen in de remmen. Er is alleen noedelsoep, maar daar zijn we blij mee. Voor Huub hebben we nog een portie mango met plakrijst en kokosmelk bewaard van gister, dat lust hij wel! Vanwege de hitte lunchen we langer dan anders, drinken goed en slaan nog wat water in.

Cassave snippers drogen op het 'fietspad'

Terug op weg zien we overal langs de kant van de weg gesneden cassavewortel in de zon liggen drogen. Dat hebben we nog niet eerder gezien, op andere plekken werd ie direct opgeladen en naar de fabriek vervoerd. Of het is hier voor eigen gebruik, of ze doen het hier anders in de fabriek. We weten het niet.

Wel mooi dat het spul op een lange strook op de vluchtstrook (fietspad) wordt gelegd. Op het zwarte asfalt wil het vast goed drogen.

Op een gegeven moment komen we een bordje Hat Salung linksaf tegen. Volgens de GPS is het nog 20 kilometer de doorgaande weg volgen, hoe zit dat hier? Navraag bij een local leert dat het echt Hat Salung is daar beneden. We kunnen het moeilijk geloven, maar gaan wel kijken.

Na een kilometer of 4 komen we aan de oever van de Mekong in een heel aardig dorpje terecht, alleen geen idee hoe het heet, zoals vrijwel overal alleen Thais schrift op de borden. Blijkt toch echt Hat Salung te zijn.

Kijk, dat soort meevallers houden we van. Blijkbaar stond het waypoint in het GPS bestand niet op de goed plek. Onverwacht zijn we dus om kwart voor 3, na 40km, op de plaats van bestemming. Aan de oever van de Mekong is een betaalbaar resort die nog een kamer vrij hebben, heel mooi plekje!

Na wat fruit en gedoucht te hebben lopen we naar de waterkant en gaat Huub nog wat de visser uithangen. Angelique loopt nog wat verder om naar de rotsformaties in de rivier te kijken, ik blijf lekker op een steen zitten bij Huub. Hat Salung mag er wezen, het ligt aan een doodlopende weg aan de oever van de rivier, met verschillende restaurantjes en winkeltjes best een levendig plekje. Maar geen karaoke, erg weinig verkeer en een relaxte sfeer; het bevalt ons hier direct en we prijzen onszelf gelukkig dat het vandaag liep zoals het gelopen is.

Omdat we nog even een paar mailtjes moeten checken lopen we terug het dorpje in naar een resort met internet. We doen ons ding en zoeken daarna een restaurant uit om te eten. Voor ons doen zijn we aan de late kant, dus hongerig en er blijft dan ook niets over.

Na het eten wordt Huub gedoucht en in bed gelegd en kruipen wij op het terras om te schrijven en te lezen. Plotseling ziet Angelique iets bewegen, blijkt er een schorpioen van zeker 15 centimeter voor het terras te zitten. Op de wc hebben we een enorme spin en langs de muren racen de gekko's omhoog en omlaag. Welkom in het wilde oosten!