Een redelijk goede nacht in het el
cheapo hotel, ondanks het bar slechte bed. Ontbijt is hier niet
inbegrepen dus pakken we de zaken in en begeven ons per fiets
richting hoofdweg. We draaien de weg op bij het hotel en het eerste
wat we zien is een aardig eettentje waar ze ook toast blijken te
serveren. Kijk, dat is een goed begin van de dag. Zes toasts en een
paar spiegeleieren verder zijn we er klaar voor. Erg behulpzame
eigenaresse, als ik vraag of ze ook jam hebben springt ze op een
scooter en is 2 minuten later terug met een pot.
De bedoeling is vandaag nog ongeveer 75
kilometer te bussen voordat we gaan fietsen. Daarom informeren we bij
de dame van het restaurantje waar de bus zou kunnen vertrekken. Ze
begrijpt ons denk ik niet helemaal goed, pakt de telefoon en 5
minuten later staat er een taxibusje met gids voor de deur. We leggen
uit dat we dit allemaal niet nodig hebben, alleen een ritje naar Dan
Sai is voldoende. Dat wil het mannetje ook wel doen, voor 1500 Baht.
Er wordt even onderhandeld en voor 1200 doet ie het ook wel. Tja, het
is eigenlijk niet de bedoeling, vier keer duurder dan de bus. Aan de
andere kant, 30 euro om direct en relatief snel weggebracht te
worden... We besluiten onze dankbaarheid voor de Thaise gastvrijheid
te tonen door de lokale economie te steunen en kiezen voor de taxi.
Een uur en een kwartier later hebben we
daar geen spijt van, we zijn snel in Dan Sai aangekomen en na ruim
een dag alternatief vervoer helemaal klaar om weer te gaan fietsen.
We nemen afscheid van het mannetje en stappen op. 'Pai!', zegt Huub.
Thais voor 'vooruit!'.
Voor dit gebied maken we gebruik van
een zogenaamde PN kaart van Thinknet waarop informatie over hoogte
ontbreekt. Niet dat het echt een verrassing is dat het hier niet vlak
is, maar de heuvels zijn aanzienlijk hoger dan we dachten. We zitten
zo maar op 760m hoogte tijdens de taxirit en vertrekken in Dan Sai
rond de 360m. Eventjes denken we nog dat vanaf hier de afdaling
richting het Mekongdal is ingezet, maar zo makkelijk gaat dat niet.
Na een kilometer of 10 zitten we weer op ruim 600 meter hoogte. Op
veel plaatsen langs de weg ontdekken we maskers die kenmerkend zijn
voor dit gebied.
De stijgingspercentages vallen wel mee,
maar na ieder stukje klimmen volgt weer een klein stukje dalen en dan
weer omhoog. Zo arriveren we na een kilometer of 15 bij een mooi
rustplekje waar een Thaise familie zit te picknicken en ons rijst en
een lokale lekkernij aanbiedt. Tijd om even te rusten, jammer dat de
Thai geen Engels spreken, zoals de meesten overigens. Het blijft
lastig contact leggen en communiceren, veel verder dan de weg vragen
in gebarentaal of aanwijsboodschappen doen komen we vaak niet.
Na de rust golft de weg enigszins maar
blijft verder gelukkig min of meer rond de 640m schommelen. We hoeven
in dit gebied niet bang te zijn geen accommodatie te vinden, het
sterft hier van de resorts en guesthouses. Komt waarschijnlijk door
het Phu Ruea National Park en de diverse watervallen die dit gebied
rijk is. Veel beboste hellingen geven ons het gevoel dat het hier
goed wandelen en recreëren is. Volgens de Lonely Planet is deze weg
de bloemenweg van Thailand en daarmee een van de mooiste trajecten
van het land. Als Nederlanders vinden we dit enigszins overdreven,
wel is dit inderdaad een lang lint van bloemkwekerijen wat hier en
daar kleurrijke akkertjes oplevert.
5 Kilometer voor ons eindpunt van
vandaag passeren we een aardbeienkwekerij waar we een grote bak
aardbeien kopen. De begeleidende suiker is, zoals altijd als je
suiker bij fruit krijgt, vermengd met rode pepertjes en die laten we
dus maar dicht. Aardbeien zijn wel goed, maar halen het net niet bij
de echte Hollandse aardbeien van de koude grond. We krijgen ook nog
een glaasje aardbeienwijn aangeboden; volgens de jongen van het
tentje 10% alcohol. Volgens mij zeker het dubbele, het lijkt wel
jenever!
 |
| Aardbeienbar |
Ons doel is ook het nationale park; de
accommodatie in het park schijnt nogal duur te zijn, maar beneden in
en bij het gelijknamige dorp is ook volop goedkopere keus. De eerste
die we zien is vol, de tweede vraagt 1500 Baht voor een bungalowtje
met gratis karaoke herrie, maar de derde is een schot in de roos. Een
Thais mannetje wat redelijk Engels spreekt verwelkomt ons door de
karaoke installatie die hij aan het testen is voor morgen. Hij heeft
een leuk bungalowtje voor 500 Baht, helemaal goed!
Het oorspronkelijke plan was om het
park te gaan bezichtigen, maar als we ons om kwart over 3 op de
veranda neer laten zakken en Huub met zijn lego begint te spelen
geloven we het ook wel. Ik pak een boek en we maken ons niet druk om
een uitzicht in het park van 1300m hoog het dal in, we nemen genoegen
met het uitzicht vanaf de veranda!
Koken en ontbijt maken doet het
mannetje niet aan, als we fris gedoucht zijn lopen we naar het dorpje
op zoek naar een eettentje. Het eerste waar we tegen aanlopen is de
markt, en hier ontdekken we wat tafeltjes bij een kraam met een wok.
Met wat wijzen, knikken en schudden krijgen we een erg goede fried
rice voorgeschoteld. Leuk eten met zicht op de bedrijvigheid op de
markt, het dorpje ligt aan de redelijk drukke doorgaande weg naar
Loei dus er stoppen voortdurend mensen.
 | |
| Koken op de markt |
Rond half 8 terug bij het huisje, Huub
gaat slapen en wij installeren ons met netbook, dagboek, chips en
bier op de veranda. Van twee kanten komt karaoke herrie onze kant op,
maar het mag de pret niet drukken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten