Lom Sak - Phu Ruea (05-01-2013)

Een redelijk goede nacht in het el cheapo hotel, ondanks het bar slechte bed. Ontbijt is hier niet inbegrepen dus pakken we de zaken in en begeven ons per fiets richting hoofdweg. We draaien de weg op bij het hotel en het eerste wat we zien is een aardig eettentje waar ze ook toast blijken te serveren. Kijk, dat is een goed begin van de dag. Zes toasts en een paar spiegeleieren verder zijn we er klaar voor. Erg behulpzame eigenaresse, als ik vraag of ze ook jam hebben springt ze op een scooter en is 2 minuten later terug met een pot.

De bedoeling is vandaag nog ongeveer 75 kilometer te bussen voordat we gaan fietsen. Daarom informeren we bij de dame van het restaurantje waar de bus zou kunnen vertrekken. Ze begrijpt ons denk ik niet helemaal goed, pakt de telefoon en 5 minuten later staat er een taxibusje met gids voor de deur. We leggen uit dat we dit allemaal niet nodig hebben, alleen een ritje naar Dan Sai is voldoende. Dat wil het mannetje ook wel doen, voor 1500 Baht. Er wordt even onderhandeld en voor 1200 doet ie het ook wel. Tja, het is eigenlijk niet de bedoeling, vier keer duurder dan de bus. Aan de andere kant, 30 euro om direct en relatief snel weggebracht te worden... We besluiten onze dankbaarheid voor de Thaise gastvrijheid te tonen door de lokale economie te steunen en kiezen voor de taxi.

Een uur en een kwartier later hebben we daar geen spijt van, we zijn snel in Dan Sai aangekomen en na ruim een dag alternatief vervoer helemaal klaar om weer te gaan fietsen. We nemen afscheid van het mannetje en stappen op. 'Pai!', zegt Huub. Thais voor 'vooruit!'.

Voor dit gebied maken we gebruik van een zogenaamde PN kaart van Thinknet waarop informatie over hoogte ontbreekt. Niet dat het echt een verrassing is dat het hier niet vlak is, maar de heuvels zijn aanzienlijk hoger dan we dachten. We zitten zo maar op 760m hoogte tijdens de taxirit en vertrekken in Dan Sai rond de 360m. Eventjes denken we nog dat vanaf hier de afdaling richting het Mekongdal is ingezet, maar zo makkelijk gaat dat niet. Na een kilometer of 10 zitten we weer op ruim 600 meter hoogte. Op veel plaatsen langs de weg ontdekken we maskers die kenmerkend zijn voor dit gebied.

De stijgingspercentages vallen wel mee, maar na ieder stukje klimmen volgt weer een klein stukje dalen en dan weer omhoog. Zo arriveren we na een kilometer of 15 bij een mooi rustplekje waar een Thaise familie zit te picknicken en ons rijst en een lokale lekkernij aanbiedt. Tijd om even te rusten, jammer dat de Thai geen Engels spreken, zoals de meesten overigens. Het blijft lastig contact leggen en communiceren, veel verder dan de weg vragen in gebarentaal of aanwijsboodschappen doen komen we vaak niet.

Na de rust golft de weg enigszins maar blijft verder gelukkig min of meer rond de 640m schommelen. We hoeven in dit gebied niet bang te zijn geen accommodatie te vinden, het sterft hier van de resorts en guesthouses. Komt waarschijnlijk door het Phu Ruea National Park en de diverse watervallen die dit gebied rijk is. Veel beboste hellingen geven ons het gevoel dat het hier goed wandelen en recreëren is. Volgens de Lonely Planet is deze weg de bloemenweg van Thailand en daarmee een van de mooiste trajecten van het land. Als Nederlanders vinden we dit enigszins overdreven, wel is dit inderdaad een lang lint van bloemkwekerijen wat hier en daar kleurrijke akkertjes oplevert.

5 Kilometer voor ons eindpunt van vandaag passeren we een aardbeienkwekerij waar we een grote bak aardbeien kopen. De begeleidende suiker is, zoals altijd als je suiker bij fruit krijgt, vermengd met rode pepertjes en die laten we dus maar dicht. Aardbeien zijn wel goed, maar halen het net niet bij de echte Hollandse aardbeien van de koude grond. We krijgen ook nog een glaasje aardbeienwijn aangeboden; volgens de jongen van het tentje 10% alcohol. Volgens mij zeker het dubbele, het lijkt wel jenever!

Aardbeienbar

Ons doel is ook het nationale park; de accommodatie in het park schijnt nogal duur te zijn, maar beneden in en bij het gelijknamige dorp is ook volop goedkopere keus. De eerste die we zien is vol, de tweede vraagt 1500 Baht voor een bungalowtje met gratis karaoke herrie, maar de derde is een schot in de roos. Een Thais mannetje wat redelijk Engels spreekt verwelkomt ons door de karaoke installatie die hij aan het testen is voor morgen. Hij heeft een leuk bungalowtje voor 500 Baht, helemaal goed!

Het oorspronkelijke plan was om het park te gaan bezichtigen, maar als we ons om kwart over 3 op de veranda neer laten zakken en Huub met zijn lego begint te spelen geloven we het ook wel. Ik pak een boek en we maken ons niet druk om een uitzicht in het park van 1300m hoog het dal in, we nemen genoegen met het uitzicht vanaf de veranda!

Koken en ontbijt maken doet het mannetje niet aan, als we fris gedoucht zijn lopen we naar het dorpje op zoek naar een eettentje. Het eerste waar we tegen aanlopen is de markt, en hier ontdekken we wat tafeltjes bij een kraam met een wok. Met wat wijzen, knikken en schudden krijgen we een erg goede fried rice voorgeschoteld. Leuk eten met zicht op de bedrijvigheid op de markt, het dorpje ligt aan de redelijk drukke doorgaande weg naar Loei dus er stoppen voortdurend mensen.

Koken op de markt

Rond half 8 terug bij het huisje, Huub gaat slapen en wij installeren ons met netbook, dagboek, chips en bier op de veranda. Van twee kanten komt karaoke herrie onze kant op, maar het mag de pret niet drukken!