Ban Kham Phot, rustdag 1 (18-01-2013)

Rustdag! Dat wil in ons geval zeggen om kwart voor 6 gewekt worden door Huub die met de hondjes wil gaan spelen. Met de nodige overredingskracht en -na enig zoeken- de juiste argumenten weten we het spelen tot kwart over 7 uit te stellen, maar echt lekker slapen doe je dan niet meer. Gelukkig liggen we er mede dankzij Huub ook altijd bijtijds in zodat we vandaag niet als zombies rondliepen.

Huub en zijn maatjes

Als ik rond half 8 het bungalowtje uitstap zie ik Huub samen met Pumpkin al aan de bar zitten met een bord met toast wat David hen gegeven heeft. Belegd met marmelade, wat ie van ons nooit aanneemt, maar nu eet hij dapper door. Tot ik er naast kom zitten natuurlijk, dan lust hij het laatste hapje opeens niet meer.

David brengt Pumpkin naar school en maakt daarna voor ons een ontbijt. Toast, ei en tomaten verschijnen op ons bord, goede zaak! We nemen het plan voor de dag door en besluiten dat we om een uur of 10 met David naar zijn rijstvelden gaan.

Tot die tijd wikken en wegen we wat over het vervolg van de route in de 7 dagen die we nog hebben tot we naar Bangkok vertrekken met de trein (op 26 januari), na verloop van tijd is de voorlopige versie klaar. Zoals het nu lijkt gaan we naar Mukdahan, daarna een bus een kilometer of 80 naar het zuiden en fietsen dan in een aantal dagen tot het punt waar de trein vertrekt. Met een rustdag bij een bijzonder natuurpark.

Goed, nu eerst naar de rijstvelden. In de Pajero van David gestapt die ons over allerlei dirt roads over het platteland naar de rijstakkers van hem en zijn Thaise familie brengt. Omdat zij een van de weinigen zijn die een dam hebben op een laaggelegen perceel kunnen ze 2x per jaar planten en oogsten. We zien de pas aangeplante rijst aan de ene kant van de dam, het perceel wordt wekelijks volgepompt vanuit de andere kant van de dam. De hoger gelegen perceeltjes zijn allemaal droog en dor met hier en daar een koe er op die de boel wat afgraast. Wel zien we de bundels rijstestro nog liggen die allemaal handmatig gedorst zijn op het land.

David kan enthousiast vertellen over de oogstperiode en alle gebruiken er omheen. We vermaken ons prima!
In de poel die tegengehouden wordt door de dam, maar ook in de volgelopen rijstvelden, schijnt volop catfish te zitten. En een Thai zou geen Thai zijn als die er niet uit moest om te worden opgegeten. Er staat daarom een nicht van David met een bamboe kruisnet te vissen en nog een aantal andere mannen met een heel groot net te scheppen over de bodem van de poel. Inderdaad scheppen ze er heel veel kleine visjes uit, de grotere catfish zitten waarschijnlijk verscholen in de blubber, zegt David.

We stappen weer in de auto en nemen een kijkje bij het crematorium wat een aantal jaren geleden is gebouwd. Twee familieleden van David die toen ongeneeslijk ziek waren hebben gestreden om als eerste in de tempel te mogen worden gecremeerd. Uiteindelijk zijn ze beiden op traditionele wijze (buiten dus) gecremeerd omdat volgens de monnik de datum niet goed was. Beetje vreemd verhaal misschien, maar het geeft wel aan dat men hier anders met de dood omgaat dan wij gewend zijn.

Terug in de homestay haalt David ergens een noedelsoep vandaan als lunch. Huub houdt hier niet zo van en krijgt broodjes met chocopasta en pindakaas. Na de soep nemen we nog een kopje koffie en lezen nog wat over het verlengen van het visum en welke immigration service handig is.

Omdat we wel eens een schooltje van binnen willen zien hebben we David gevraagd of we mee kunnen als hij Pumpkin van school haalt. Geen probleem, dus om half 4 lopen we naar de school en staan direct in het middelpunt van de belangstelling. Na een tijdje, en een onderwijzeres te hebben gesproken, verplaatst de aandacht van de kinderen zich weer en kunnen we iets vrijer bewegen. Opvallend dat de Thaise overheid alle kinderen op de lagere school (dus vanaf 6 jaar) een tablet ter beschikking heeft gesteld. Zie je al die kleine kinderen over de touchscreens vliegen en voor in de klas liggen er een hele rij aan de lader. Ik heb zo mijn twijfels of je kinderen van 6 wel moet uitrusten met een tablet... Pumpkin niet, die laat vol trots haar apps aan Huub zien.

Omdat Noi pas morgen terug is uit Bangkok neemt David ons mee naar hetzelfde restaurant als gister. Dit keer zonder karaoke, maar wederom met goed eten. Het is maar 5 minuutjes met de auto, maar dat is genoeg om te zien hoe aardedonker de wegen hier zijn na half 7. Geen wonder dat er 's avonds geen openbaar vervoer is en alles min of meer tot stilstand lijkt te komen.

Na het eten gaat Huub naar bed en wij wijden ons aan het lezen en bloggen. Binnen vanavond, de frisse wind wil niet echt gaan liggen en we vinden het buiten net iets te fris. Sleep well!