Op de gebruikelijke tijd worden we
gewekt door Huub die graag bij ons wil komen liggen. Een uur wachten
lukt uiteindelijk wel, maar het kost wat moeite. Het dorpje Pha Tang
waar we ons nu bevinden heeft een aantal restaurantjes en in de
degene die het dichtst bij is stappen we binnen voor ontbijt. Er is
volop keuze, zolang het maar fried rice is. Doe maar fried rice dan.
In het gebied rond Pha Tang wordt
blijkbaar koffie verbouwd, we hebben er nog niets van gezien, maar
het meisje in het restaurant vraagt of ik verse lokale koffie wil.
Nou, dat lijkt me wel wat bij de fried rice! Inderdaad lekker, deze
koffie, al meen ik me te herinneren dat ik die in Mae Salong
lekkerder vond.
De spullen zijn hier amper uit de
fietstassen geweest, dus ook weer snel ingepakt. Volgens het mannetje
wat ons gisteren hier met de taxi afleverde komen zouden we na Pha
Tang op een soort plateau uitkomen tot Phu Chi Fa. Dat klonk goed,
dus vol goede moed stappen we op de fietsen en koersen zuidwaarts de
heuvels in. Al na een paar 100 meter wordt duidelijk dat onze
voorstelling van een plateau niet helemaal overeenkomt met hoe de
Thai het omschreef. Bij ons is een plateau enigszins vlak, daar is
hier niet veel van te merken. Het gaat inderdaad niet met 1000m
tegelijk naar boven en naar beneden, maar om het nou een plateau te
noemen.
Van 1375m dalen we eerst stevig af tot
1140m. Dat kost niet veel moeite, maar ik voel mijn voorwiel nu toch
echt onverwachte bewegingen maken. Als we even stilstaan en ik het
wiel goed bekijk ontdek ik een scheur van een centimeter of 3 in de
velg. Ik was er al bang voor, zoals eerder gemeld voelde ik de rem
regelmatig 'happen' en dat is geen goed teken.
Shit, daar ben ik mooi klaar mee. Uit
ervaring weet ik wat er gebeurt als dit verder scheurt en dat ik nu
dus op moet passen. Gelukkig gaat de weg weer omhoog en dan hoeft er
niet geremd te worden waardoor het risico erg klein is dat er iets
mis gaat. Ik laat wat lucht uit de voorband zodat de druk op de velg
nog wat afneemt en we vervolgen onze weg. Liften kan altijd nog,
bijvoorbeeld als het echt mis gaat.
We hebben vandaag maar een dikke 20km
gepland, dus ik heb er wel vertrouwen in dat dit op eigen kracht moet
lukken. De stukken die zodanig steil naar beneden gaan dat ik de
snelheid niet met enkel de achterrem kan controleren daal ik lopend
af en dus schieten we eigenlijk niet echt op. Maar het gaat wel!
Ondanks deze pech hebben we gelukkig
wel oog voor de schitterende hoogteweg waar we nu op rijden. Hele
mooie uitzichten het dal in en op de achterliggende heuvels, al is
het jammer genoeg een beetje heiig. We lunchen in één van die
typische lunchhuisjes waar de mensen die op het land werken
beschutting tegen de zon hebben. Het zijn bamboe bouwsels met een dak
van stro, waaronder het prima toeven is.
Niet lang daarna krijgen we een
verzameling huisjes in het oog. Dit dorpje, aan de voet van de weg
naar de Phu Chi Fa, heeft een naam, maar die weet ik niet. Iedereen
kent het als de oprit naar de Phu Chi Fa, een van de hoogste toppen
aan deze kant van Thailand. Bovenop schijnt het uitzicht richting
Laos (slechts een paar kilometer oostwaarts) bijzonder mooi te zijn.
Het eerste wat we zien in het dorpje is
een terrasje en hier trakteren we onszelf op een koel drankje en wat
chips. Uiteraard is de stemming enigszins bedrukt door dat akkefietje
met het voorwiel, maar we kunnen het nu niet veranderen en gaan er
dus ook niet depressief om worden. We zitten redelijk dichtbij een
grote stad (Chiang Rai) en gaan morgen of overmorgen 4 of 5 dagen in
een homestay zitten bij een goed Engels sprekend stel die voor ons
hopelijk het taalprobleem kunnen verminderen, redenen genoeg dus om
te hopen dat we aan het eind van het verblijf daar het probleem
hebben opgelost.
Nu we wat beter kijken lijkt het dorpje
meer op een verzameling guesthouses en bungalows dan op een plek waar
lokale mensen bij elkaar wonen. Het is er ook vrij uitgestorven dus
het geeft hetzelfde beeld als een skidorp in de zomer. Veel
accommodatie maar weinig te beleven en geen kip te zien. We laten de
fietsen beneden staan, het weggetje het dorp in is zo steil dat ik me
afvraag of ik hier überhaupt lopend naar boven kom, fietsen is
sowieso uitgesloten.
We proberen een paar adresjes, maar de
ene ziet er niet uit en de andere ook niet en is ook nog eens veel te
duur. De laatste die we checken heeft een redelijke bungalow voor 600
Baht, we (Angelique) proberen nog wat af te dingen maar onze Thaise
tegenstander doet of ie er niks van begrijpt. En wint, wij zijn het
ook wel zat en willen rust en een douche. De rust vinden we op het
balkonnetje, waar we ons laatste fruit opeten en een boekje lezen met
Huub.
Na de douche lopen we het straatje in
op zoek naar eten en ruiken vanonder een rieten afdak allerlei
kruidige eetluchtjes. Daar moeten we zijn, en inderdaad maken ze een
prima rijstschotel voor ons. We besluiten de maaltijd met een paar
spelletjes kaarten.
Inmiddels wordt de rust in ons huisje
een beetje verstoord door een groep Thaise jongeren die in het
guesthouse hiernaast zitten, en een karaoke sessie hebben gestart. Zo
is er in het dorpje niets te doen en meen je in een oase van rust
terecht te zijn gekomen en zo zitten we opeens met karaoke spelende
buren. Hebben wij weer...
Maar goed, desnoods stoppen we een paar
oordoppen in, slapen zullen we!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten