Mae Salong - Mae Chan (21-12-2012)

Vandaag wordt de dag dat we het gebergte waar we nu in zitten, gaan verlaten. Onze gastheer heeft al 100x gezegd 'you will go down, down, down and have one kilo climb'. Ook tijdens het ontbijt is hij weer vrolijk aanwezig, laat aan iedereen onze fietsen met de follow me zien en neemt van alle kanten foto's van het materiaal. Huub kan het meeste op zijn aandacht rekenen, 'how are you, baby' is het eerste wat hij roept als hij Huub tegenkomt. Huub vindt het maar zozo.

Nog een laatste foto met 'hello baby'

Als het ontbijt er in zit is het nog maar half 9, mooi op tijd op pad vandaag. De etappe is ook maar 35km dus een vroege aankomst behoort tot de mogelijkheden.

Op de kaart hebben we gezien dat we na een kilometer of 5 langs een theeplantage komen, die willen we wel even bezoeken want het knippen van de struikjes hebben we nog niet gezien. De etappe is eigenlijk een kopie van de weg die we moesten afleggen naar Mae Salong, maar dan enorm steil de andere kant op, naar beneden dus. Het is echt verschrikkelijk, soms lijkt het wel of je een gat in rijdt zo snel gaat het bergaf.
Leuk is anders en we hopen allebei dat we snel op iets normaler terrein terechtkomen.

Vlak voor de theeplantage slaat het noodlot toe, aan het eind van een enorm steil stuk klapt mijn voorband. Gelukkig rij ik voorzichtig maar kan de fiets toch niet overeind houden en schuif over het asfalt. Natuurlijk gaat ook Huub onderuit maar die komt er met een klein schaafplekje vanaf. Bij mij is er meer lapwerk, paar flinke schaafwonden op knie, schouder en handpalmen. Ook elleboog is niet helemaal ongeschonden en er zit nog hier en daar een plekje. De fietsen trekken we een schaduwplekje in en nadat Angelique mij heeft schoongemaakt en verbonden verwissel ik de band. Probleem is snel gevonden, een uitgescheurd ventiel. Nieuwe binnenband erop dus.

Op de theeplantage besluit ik, de schrik zit er goed in, mijn remblokken maar te verwisselen en alles nog eens te checken. Na het bekijken van de plantage gaan we weer op pad en helaas heb ik 2km verderop alweer een lekke voorband. Dit keer gelukkig zonder valpartij maar ik begin me nu wel serieus ongerust te maken. In al die fietsjaren nog nooit zoiets gehad, ook nog niet van dit soort lange extreem steile afdalingen.
Als dat in dit tempo doorgaat zijn we over 3km door ons voorraadje binnenbanden heen en dat is eigenlijk wel wat vroeg.

Inderdaad is het weer het ventiel wat gewoon losgetrokken is van de band. Het lijkt erop dat de remmen het wiel wel afremmen, maar dat onder invloed van het gewicht van de fietscombinatie de buitenband verder wordt doorgedrukt en over de velg heen schuift en daarbij de binnenband (en ventiel) meeneemt. Zou het kunnen dat dit met een smallere band (nu een Schwalbe Marathon Supreme 50mm) minder is? Moet het borgmoertje vaster, of juist losser, op het ventiel (beide geprobeerd)? Gaat de band wellicht te soepel over de velg en zou deze strakker moeten zitten?
Ik weet het niet, en we kunnen het hier ook niet oplossen. De voorlaatste binnenband er in en voorzichtig verder.

Dit keer gaat het 10km goed, met daarin nog wat klimwerk en minder extreme stukken. De eerste de beste steile afdaling sist de voorband weer leeg en is het einde oefening. We zijn niet van plan onze laatste reserve binnenband te verprutsen en liften de resterende 20km naar Mae Chan. Balend als een stekker uiteraard, behalve Huub, die vind het prachtig als alles weer eens op een auto mag.

We worden gedropt in het centrum en zoeken een fietsenmaker. Die heeft wel binnenbanden, maar zoals overal in Azië, alleen met autoventiel. En die passen wel om de velg en ik krijg ze wel opgepompt, maar ze zijn 8mm in doorsnede terwijl mijn velg een gat heeft van 6mm. De boor er in dan maar; netjes afgeschuurd en het ziet er best goed uit. Een nieuwe binnenband gemonteerd en we rijden weer, op zoek naar een hotelletje.

Met de scooter naar de smid

Wat we niet verwacht hadden in deze stoffige en eigenlijk onaantrekkelijke stad, we vinden een erg leuk guesthouse. Voor 400 Baht (10 euro) krijgen we een kamer met douche en ontbijt inbegrepen. Bovendien is het vandaag de wekelijkse markt, en die schijnt best de moeite waard te zijn.

Na een verkwikkende douche fietsen we terug naar het centrum, parkeren de fiets en lopen de markt op. Het mooie is dat iedereen door het pad met kleding naar achter loopt en door het andere pad, met allerlei voedselkraampjes, weer terugkomt en vers bereid eten scoort voor thuis.
Wij doen het iets anders, lopen naar achter en scoren een paar hapjes als voorgerecht. Daarna nemen we nog een stuk van de gang met eten en laten ons een bord Pad Thai opscheppen. Huub heeft ergens friet ontdekt dus dat is geregeld.

Erg leuk, we hoeven niet naar een restaurantje maar eten op een grasveldje, terwijl het donker wordt, allerlei vers bereide dingen van de markt. Het goeie leven!

We sluiten de dag af met een spelletje mens-erger-je-niet met Huub en daarna nog wat lezen, schrijven en bloggen.

Het echte probleem met band en wiel is natuurlijk nog niet opgelost. Mijn voorwiel lijkt ook niet helemaal ongeschonden, als ik rem lijkt de rem een beetje te happen. De velg is geïnspecteerd en lijkt op het oog goed en zonder scheuren. Toch zegt mijn gevoel dat er iets nog niet helemaal snor zit...

Geluk is wel dat we nog maar één bergachtig stuk krijgen en verder over vlakke stukken Thailand fietsen. Zo lang ik niet extreem moet remmen kan er niet veel misgaan. Mocht het wiel het toch begeven ligt het noodscenario al klaar; we zitten niet ver van de grote stad Chiang Rai waar ze ons vast aan een nieuw voorwiel kunnen helpen.

Hopelijk komt het niet zo ver....