De thuisreis (13-02-2013)

Vreemd gevoel, wakker worden en weten dat het voorlopig de laatste keer in Thailand zal zijn. De tassen zijn al min of meer logisch ingepakt en klaargezet, we pakken nog wat laatste dingen in en lopen naar het restaurant voor het laatste ontbijt aan het strand. Lekker om zo om half 8 nog eenmaal in een hemdje en korte broek een kopje koffie te drinken met uitzicht op de Andamese Zee.

We betalen de rekening en bepakken de fietsen. Woodland lodge heeft geen longtail boot die ons op de passerende ferry af kan zetten, daarom gaan we naar een ander resort vlakbij waar ze wel een boot hebben. De kortste weg daar naar toe is over het strand, gelukkig is het laag water waardoor we lekker 500 meter over het strand kunnen fietsen. Jammer dat we er zo snel zijn, dit voelt eigenlijk best goed.

Bij de receptie van het resort zijn tickets te koop en dan moeten we nog een half uur wachten, de boot is namelijk een Thais kwartiertje (is bij ons een half uur) te laat. Er zijn best veel mensen die het eiland verlaten vandaag en de longtail zit best vol. Al de bagage gaat op de voorplecht, als laatste worden de fietsen er opgestapeld. Wederom denk ik “goed dat ze niet nieuw zijn”.

Gelukkig regelen de mannen van de boot al de bagagehandelingen, en ook de fietsen hoeven we ons niet om te bekommeren. Na een redelijk onstuimig uurtje op de haveloze ferry komen we in Krabi aan en hier kunnen we onze fietsen op de pier terugvinden, met de tassen er omheen gestapeld. Natuurlijk houden we regelmatig een oogje op onze eigendommen, maar na een paar maanden Thailand zijn we bijna vergeten dat er dingen als diefstal en criminaliteit bestaan. Ook erg prettig aan Thailand.

In Krabi trakteert Angelique op ijs, uit de gemeenschappelijke portemonnee weliswaar, maar het is goed bedoeld. We stappen op de fiets op zoek naar het centrum om iets te zoeken om de fietsen in te pakken. Plastic lijkt het makkelijkste, een fietsdoos is ook een optie. Toevallig passeren we een fietsenzaak en als ik om dozen vraag komen ze met 2 mooie dozen terug, vergelijkbaar met wat we op de heenreis hadden. Nadeel is wel dat we nu niet naar het vliegveld kunnen fietsen, maar groot voordeel is wel dat ze nu makkelijk op een bagagekarretje kunnen en we onszelf daardoor veel makkelijker kunnen verplaatsen mocht de bagage in Bangkok niet naar Amsterdam doorgeboekt kunnen worden.

We laten de fietsen en dozen bij de fietsenzaak staan en lopen nog een rondje door het centrum van Krabi, doen nog een paar laatste boodschappen en lunchen bij een kraam op de markt. Gefrituurde eieren met een zoete saus, verrassend lekker, nog niet eerder gegeten. Het is een moslim gerecht, en die kom je in de zuidelijke steden veel tegen.

Na de lunch lopen we terug naar de fietsenzaak en beginnen de fietsen gedeeltelijk te demonteren om ze in de dozen te kunnen schuiven. Dat kost altijd meer tijd dan verwacht, maar omdat we er wat routine in hebben valt het uiteindelijk mee en stappen we om half 3 in een taxi. Klein half uurtje later arriveren we op het vliegveld, waar we een zoektocht starten naar de cargo afdeling. We vliegen het eerste stuk met Thai Smile en die kunnen de fietsen niet inchecken. Ze kunnen wel op hetzelfde vliegtuig mee maar we moeten ze dan zelf als cargo afgeven in een apart gebouw. Handig...

Gelukkig lukt het allemaal, we hoeven slechts 400 meter te lopen met onze volle bagagekarretjes over de openbare weg maar dan kunnen we ze afgeven en worden ze voor een gering bedrag in hetzelfde vliegtuig als wij geschoven. In Bangkok afhalen op de afdeling 'Cargo binnenland' zegt een mannetje. Ja, dat zien we dan wel.

De vlucht vertrekt mooi op tijd en binnen een uur staan we in Bangkok. De gewone bagage kon ook niet doorgelabeld worden naar Amsterdam, die vangen we dus zelf op en leggen het op een karretje. De fietsen worden volgens het mannetje van de bagage info bij het loket 'Oversized bagage' afgegeven, we moeten even wachten. Dat 'even' gaat te lang duren, we voelen nattigheid, en niet ten onrechte. De fietsen blijken inderdaad in een ander gebouw op het vliegveld van Bangkok terecht zijn gekomen, we halen een plattegrondje en dan blijkt het een kilometer verderop te zijn. Dat is veel te ver om te lopen met die dozen in deze hitte, een taxi moet uitkomst brengen.

Huub en ik wachten in de hal (één van de hallen) en Angelique vindt met wat moeite een taxi die dit korte ritje met grote bagage accepteert. Dan blijkt dat de cargo alleen te bereiken is via een netwerk van op- en afritten van de snelwegen om het vliegveld. Hoe we hier lopend, en levend, hadden moeten komen is ons een raadsel. Ook de shuttlebus, met een keer overstappen, is een mijl op 7 voor dit stukje en een volstrekt ongeschikt advies om een paar gevulde fietsdozen op te halen.

Afijn, drie kwartier later hebben we onze fietsen. Bij de cargo moest er nog een nummertje worden getrokken bij de verkeerde balie, toen nog een verkeerde balie, maar uiteindelijk was er een enorme loods waar ze op een steekkarretje lagen. Hoera!

Het vliegveld van Bangkok is echt enorm, wat een mensen, geluid, drukte; Schiphol is behoorlijk groot maar in vergelijking met Bangkok een overzichtelijk vliegveldje. Hier komen auto's aan op 3 verdiepingen voor de aankomst- en vertrekhallen. Hier zijn de incheckbalies genummerd van A t/m Z, er komt geen eind aan.

Gelukkig hebben we niet veel moeite voor de laatste keer een Thais restaurant te vinden, en al heeft het niet de charme van de stalletjes langs de weg, het eten is er best goed. En natuurlijk veel te duur, maar voor een laatste curry, een laatste fried rice en een laatste sticky rice met mango is dat geen probleem\

Na het eten kijken we nog even bij de nog gesloten incheckbalie en zoeken daarna een plekje waar Huub kan gaan slapen en wij nog even rustig kunnen zitten. Zulke plekjes zijn hier zeldzaam, maar we vinden een acceptabele plaats en zullen zien wat er gebeurt!