Koh Jum, rustdag 1 (11-02-2013)

Al voor het ontbijt, rond kwart over 7, ga ik met Huub even de zee in. Even zwemmen, de dag fris beginnen. En dat lukt, het is nu nog merkbaar koeler dan halverwege de dag, na 10 minuten in het water ben ik wel fris genoeg vind ik. Huub wil nog wel even, maar blijft ook weer niet alleen achter.

Ondertussen is Angelique ook opgestaan en na even afspoelen in de douche gaan we met z'n drieën naar het restaurantje om te ontbijten. Er staat hier havermout op de kaart, dat is lang geleden. Angelique neemt yoghurt met muesli en Huub gaat ook voor de havermout. De dag begint goed.

Na het ontbijt, als het nog koel is, sleep ik de drie fietsen de trappen op. Het heet hier duidelijk niet voor niets 'Jungle Hill'. Angelique en ik pakken ook een duikbril en luchtpijp van het resort waardoor we met z'n drieën kunnen gaan snorkelen. Ik heb dit nog nooit gedaan maar moeilijk is het natuurlijk niet. Wel leuk, al snel zie ik wat zebravisjes onder ons door zwemmen, gevolgd door een paar andere soorten. Van de namen heb ik geen idee, maar het is erg bijzonder zo dicht bij te zijn en dit ook goed te kunnen bekijken. Nooit gedacht dat dit me zo goed zou bevallen. Om beurten zwemmen we langs de rotsen, maar veel meer soorten dan we al gespot hebben ontdekken we niet.

Voor 11 uur worden we geacht uit te checken, gelukkig is het snorkelen niet zo verslavend dat we dit niet halen. We kunnen mooi nog even douchen en wat fietskleding aantrekken. Omdat het zo'n klein eiland is kunnen we gemakkelijk de hele weg naar het noorden afrijden en eens gaan kijken of die echt, zoals op de kaart staat, in zee verdwijnt. Ik heb gisteren al een stukje hier van gereden, maar nu fietsen we dus tot het eind.

Wat ik al wist van gisteren was dat het vrijwel allemaal onverhard is. Redelijke stukken worden afgewisseld met erg stenige stukken waar we erg voorzichtig over moeten. Gelukkig is het vrijwel allemaal vlak; als je het eiland voor je ziet zou je het niet verwachten, maar de weg loopt mooi om de Koh Pu, het bergje op het noordelijke deel, heen. Onderweg zien we een groep mensen die rubberbomen aan het rooien zijn en olifanten gebruiken om de stammen uit het bos te krijgen. Als wij passeren is het net pauze, mens en dier staan in de ruststand. Vooral Huub vindt dat erg jammer, die wil graag zien hoe die olifant met die bomen het bos uitkomt. Wij kunnen ons er wel iets bij voorstellen.

Na ruim 8 kilometer loopt de weg inderdaad dood op één van de mooiste stranden waar ik ooit op ben geweest. Mooi wit, geen stenen of rotsen en allerlei exotische begroeiing op de achtergrond. Hier valt voor de reisbranche wel wat foldermateriaal te schieten! Alhoewel, we hopen natuurlijk dat Koh Jum zal blijven zoals het nu is. Er zijn wel toeristen, en er is wel een strandcultuur gecreëerd, maar het is allemaal op vrij kleine schaal en heeft een charmante uitstraling. Het eiland heeft nou eenmaal geen steigers voor grote boten, geen verharde weg, en is eigenlijk ook te klein voor massatoerisme. Maar ja, als steeds meer mensen horen dat dit een aantrekkelijk eiland is en de moeite willen nemen hierheen te komen, zoals wij, wordt het vanzelf drukker en ontstaan er automatisch allerlei voorzieningen. Te vrezen valt dat Koh Jum over 10 jaar een Koh Lanta in het klein is.

We zoeken een plekje op het strand, wat niet heel lastig is omdat we de enigen zijn, en snijden onze watermeloen aan stukken. De kleinste die ik kon vinden in het kraampje bleek 3 kg te wegen, toch een behoorlijk fruithapje. We pakken gewoon de helft voor het zwemmen en de andere helft erna, is dat ook weer opgelost!

Na een uurtje, als we lekker gezwommen hebben en weer opgedroogd zijn rijden we hetzelfde stuk terug. De andere kant op ziet alles er weer anders uit, en Angelique rijdt nog een keer lek op de scherpe keien, we vervelen ons dus geen moment. In een dorpje bij een stalletje stoppen we voor de lunch. Wij nemen een noedelsoep en Huub een bananenroti met chocopasta. Ook hier voornamelijk moslims, en die houden nogal van roti. En zij zijn niet de enigen!

Een kilometer of 4 ten zuiden van het vorige resort ligt onze laatste overnachtingsadresje in Thailand. Woodland resort ligt ook aan het strand, maar mist de heuvels en de charme van Jungle Hill resort. Maar goed, we hebben het met ons volle verstand zo geboekt dus we zeuren niet, nou, eventjes dan. Daarna is het goed: een mooie bungalow met een prachtig strand waarvoor we 30 meter moeten lopen. Je zou toch medelijden met ons krijgen...?

Na ons geïnstalleerd te hebben gaan we zwemmen. Huub zijn snorkel mee natuurlijk, wij als ondersteuning er bij. Heerlijk water, wel wat rotsen hier, later blijkt dat we net als iedereen iets meer naar links hadden moeten lopen. Later op de dag, als het richting eb gaat, is dit duidelijker te zien. Angelique en Huub knutselen nog wat op het strand terwijl ik de achterband van Angelique even plak. Tot nu toe deden we 3x per uur bijpompen, maar dat gaat ook vervelen.

Aan het eind van de middag nog een zwemsessie, daarna douchen en eten op een mooi plekje aan het strand met uitzicht op de ondergaande zon. Hier leggen we de kaarten even voor opzij! Het menu bevat gelukkig allerlei curries, we zien het einde van de vakantie naderen en willen graag nog een paar keer genieten van deze heerlijke Thaise gerechten. Huub neemt een fried rice met ham en ananas en we hebben hem in tijden niet zo fanatiek zien eten.

Gelukkig lijkt hij er ook moe van te zijn geworden, gaat zonder morren of tegensputteren slapen en binnen 10 minuten is het stil. Wij schrijven en lezen wat, geen wifi hier dus ik zal proberen het op een andere wifi spot te posten. En anders horen jullie het binnenkort!

Als afsluiter nog een mijlpaal: vandaag door de 2000 km grens gegaan. Volgens de oorspronkelijke planning zouden we rond de 1500 uitkomen, maar we zijn toch een stukje hoger uitgekomen. Twee redenen: ten eerste hadden we niet hele goede kaarten bij het voorbereiden van de etappes waardoor afstanden vaak iets te kort waren ingeschat. En ten tweede hebben we ook vaak op rustdagen de fiets gepakt om iets te bekijken of te bezoeken. Gelukkig hebben we niet het gevoel overmatig veel te hebben gefietst.