De thuisreis (13-02-2013)

Vreemd gevoel, wakker worden en weten dat het voorlopig de laatste keer in Thailand zal zijn. De tassen zijn al min of meer logisch ingepakt en klaargezet, we pakken nog wat laatste dingen in en lopen naar het restaurant voor het laatste ontbijt aan het strand. Lekker om zo om half 8 nog eenmaal in een hemdje en korte broek een kopje koffie te drinken met uitzicht op de Andamese Zee.

We betalen de rekening en bepakken de fietsen. Woodland lodge heeft geen longtail boot die ons op de passerende ferry af kan zetten, daarom gaan we naar een ander resort vlakbij waar ze wel een boot hebben. De kortste weg daar naar toe is over het strand, gelukkig is het laag water waardoor we lekker 500 meter over het strand kunnen fietsen. Jammer dat we er zo snel zijn, dit voelt eigenlijk best goed.

Bij de receptie van het resort zijn tickets te koop en dan moeten we nog een half uur wachten, de boot is namelijk een Thais kwartiertje (is bij ons een half uur) te laat. Er zijn best veel mensen die het eiland verlaten vandaag en de longtail zit best vol. Al de bagage gaat op de voorplecht, als laatste worden de fietsen er opgestapeld. Wederom denk ik “goed dat ze niet nieuw zijn”.

Gelukkig regelen de mannen van de boot al de bagagehandelingen, en ook de fietsen hoeven we ons niet om te bekommeren. Na een redelijk onstuimig uurtje op de haveloze ferry komen we in Krabi aan en hier kunnen we onze fietsen op de pier terugvinden, met de tassen er omheen gestapeld. Natuurlijk houden we regelmatig een oogje op onze eigendommen, maar na een paar maanden Thailand zijn we bijna vergeten dat er dingen als diefstal en criminaliteit bestaan. Ook erg prettig aan Thailand.

In Krabi trakteert Angelique op ijs, uit de gemeenschappelijke portemonnee weliswaar, maar het is goed bedoeld. We stappen op de fiets op zoek naar het centrum om iets te zoeken om de fietsen in te pakken. Plastic lijkt het makkelijkste, een fietsdoos is ook een optie. Toevallig passeren we een fietsenzaak en als ik om dozen vraag komen ze met 2 mooie dozen terug, vergelijkbaar met wat we op de heenreis hadden. Nadeel is wel dat we nu niet naar het vliegveld kunnen fietsen, maar groot voordeel is wel dat ze nu makkelijk op een bagagekarretje kunnen en we onszelf daardoor veel makkelijker kunnen verplaatsen mocht de bagage in Bangkok niet naar Amsterdam doorgeboekt kunnen worden.

We laten de fietsen en dozen bij de fietsenzaak staan en lopen nog een rondje door het centrum van Krabi, doen nog een paar laatste boodschappen en lunchen bij een kraam op de markt. Gefrituurde eieren met een zoete saus, verrassend lekker, nog niet eerder gegeten. Het is een moslim gerecht, en die kom je in de zuidelijke steden veel tegen.

Na de lunch lopen we terug naar de fietsenzaak en beginnen de fietsen gedeeltelijk te demonteren om ze in de dozen te kunnen schuiven. Dat kost altijd meer tijd dan verwacht, maar omdat we er wat routine in hebben valt het uiteindelijk mee en stappen we om half 3 in een taxi. Klein half uurtje later arriveren we op het vliegveld, waar we een zoektocht starten naar de cargo afdeling. We vliegen het eerste stuk met Thai Smile en die kunnen de fietsen niet inchecken. Ze kunnen wel op hetzelfde vliegtuig mee maar we moeten ze dan zelf als cargo afgeven in een apart gebouw. Handig...

Gelukkig lukt het allemaal, we hoeven slechts 400 meter te lopen met onze volle bagagekarretjes over de openbare weg maar dan kunnen we ze afgeven en worden ze voor een gering bedrag in hetzelfde vliegtuig als wij geschoven. In Bangkok afhalen op de afdeling 'Cargo binnenland' zegt een mannetje. Ja, dat zien we dan wel.

De vlucht vertrekt mooi op tijd en binnen een uur staan we in Bangkok. De gewone bagage kon ook niet doorgelabeld worden naar Amsterdam, die vangen we dus zelf op en leggen het op een karretje. De fietsen worden volgens het mannetje van de bagage info bij het loket 'Oversized bagage' afgegeven, we moeten even wachten. Dat 'even' gaat te lang duren, we voelen nattigheid, en niet ten onrechte. De fietsen blijken inderdaad in een ander gebouw op het vliegveld van Bangkok terecht zijn gekomen, we halen een plattegrondje en dan blijkt het een kilometer verderop te zijn. Dat is veel te ver om te lopen met die dozen in deze hitte, een taxi moet uitkomst brengen.

Huub en ik wachten in de hal (één van de hallen) en Angelique vindt met wat moeite een taxi die dit korte ritje met grote bagage accepteert. Dan blijkt dat de cargo alleen te bereiken is via een netwerk van op- en afritten van de snelwegen om het vliegveld. Hoe we hier lopend, en levend, hadden moeten komen is ons een raadsel. Ook de shuttlebus, met een keer overstappen, is een mijl op 7 voor dit stukje en een volstrekt ongeschikt advies om een paar gevulde fietsdozen op te halen.

Afijn, drie kwartier later hebben we onze fietsen. Bij de cargo moest er nog een nummertje worden getrokken bij de verkeerde balie, toen nog een verkeerde balie, maar uiteindelijk was er een enorme loods waar ze op een steekkarretje lagen. Hoera!

Het vliegveld van Bangkok is echt enorm, wat een mensen, geluid, drukte; Schiphol is behoorlijk groot maar in vergelijking met Bangkok een overzichtelijk vliegveldje. Hier komen auto's aan op 3 verdiepingen voor de aankomst- en vertrekhallen. Hier zijn de incheckbalies genummerd van A t/m Z, er komt geen eind aan.

Gelukkig hebben we niet veel moeite voor de laatste keer een Thais restaurant te vinden, en al heeft het niet de charme van de stalletjes langs de weg, het eten is er best goed. En natuurlijk veel te duur, maar voor een laatste curry, een laatste fried rice en een laatste sticky rice met mango is dat geen probleem\

Na het eten kijken we nog even bij de nog gesloten incheckbalie en zoeken daarna een plekje waar Huub kan gaan slapen en wij nog even rustig kunnen zitten. Zulke plekjes zijn hier zeldzaam, maar we vinden een acceptabele plaats en zullen zien wat er gebeurt!

Koh Jum, rustag 2 (12-02-2013)

Rustig opgestaan vanochtend, geen enkele reden tot haast op de laatste echte vakantiedag, de laatste dag morgen zal voornamelijk opgaan aan reizen en wachten en al hoort dat natuurlijk wel bij zo'n vakantie, het gevoel van 'naar huis' zal dan toch overheersen.

Rond kwart over 8 melden we ons bij het ontbijt en na de gebruikelijke gerechten slenteren we terug naar de hut. Angelique doet nog wat was en ik plak de achterband nogmaals. Het was een echte snakebite, dus met twee gaatjes vlak bij elkaar. Het ene had ik geplakt, het andere had ik niet gezien of gehoord. Vanochtend lukt dat ook alleen met een bak water, maar het minuscule gaatje heeft er wel voor gezorgd dat de band vannacht vrijwel leeg gelopen is. Afijn, een kwartiertje later is het euvel verholpen.

Als de verplichte nummers zijn afgehandeld pakken we de zwemspullen en begeven ons naar het strand, het is nog niet heel warm maar dat maakt voor het zwemmen niet uit. Heerlijk in het water!

Huub wil nog wat snorkelen, maar het water is eigenlijk te hoog om de rotsen te kunnen vinden. Vanmiddag dan maar.

Terug op de kant ga ik met Huub een kunstwerk maken; we voeren een heleboel zand aan en boetseren dit tot een zeester. Al zeg ik het zelf: het resultaat mag er wezen. Helaas zijn er nog niet veel kunstliefhebbers op het strand om mee te genieten van ons werk.

Ruim 3 kilometer ten zuiden van ons resort ligt Baan Koh Jum, het toeristische centrum van dit eiland. Het ligt ook op het zuidelijkste puntje van het eiland, een leuk uitstapje om rond de middag naar toe te fietsen. Nog een kilometer zeer slecht keienpad maar dan gaat de weg gelukkig over in asfalt, en een paar kilometer later staan we aan het eind van het eiland. Er zijn een paar restaurantjes, een boetiek en nog wat supermarktjes. Allemaal erg kleinschalig, maar het ziet er sfeervol uit. Ook hier weer veel borden die de tsunami vluchtroute op het eiland aangeeft, en ook een plattegrond van de evacuatie mogelijkheden. Ook al lag hier niet het epicentrum van de tsunami, ze hebben er hier ook heel veel last van gehad.

We lunchen in een lokaal restaurantje met een uitgebreide menukaart. Fried rice voor Angelique en Huub, ik neem een gele curry. Om het weg te spoelen een citroensap. We zullen het missen als we terug in Nederland zijn.

Op de terugweg scoren we nog wat fruit en doen een poging om Huub zijn fietsje weg te geven. Het is niet de bedoeling dat deze nog meegaat naar Nederland. Ten eerste is de fiets eigenlijk al aan de kleine kant, ten tweede hebben we al een opvolger in de schuur staan en ten derde scheelt het een boel gewicht in het vliegtuig. Na een paar pogingen bij mensen die het niet goed snappen treffen we een vrouw bij een winkel die erg geïnteresseerd is. De fiets wordt ontmanteld, we maken nog een laatste foto en daar gaat ie. Huub heeft er geen enkele moeite mee, hij remt en zet hem tegen de winkel, geen last van sentimenten. Als dank krijgen we van de vrouw een flinke zak met mangostenen, toevallig Huub zijn favoriete fruit.

Het weer is vandaag onverwacht bewolkt, met veel wind. Donkere wolken drijven vanuit het oosten het eiland op en zodra we terug zijn bij de bungalow vallen de eerste druppels. Het hoost niet, maar het zijn wel dikke druppels. Uiteraard is nog wel een graad of 30, we gaan vast nog wel zwemmen, maar nu blijven we even lekker hangen op de veranda.

Inderdaad nog even gezwommen in de regen, niet koud maar als je even boven water bent koel je toch wel af. We houden het daarom kort en zoeken op tijd de douche op. De bedoeling is vandaag op tijd te eten zodat Huub op tijd in bed kan om alvast een beetje voor te slapen.

Het lijkt er op dat dit gaat lukken, we eten in een restaurantje vlakbij het resort waar we direct even van het draadloze netwerk gebruik kunnen maken. Lekker zoetzuur deze avond, een prima laatste avondmaal in Thailand.

We maken nog een kleine strandwandeling terug naar het resort, ruimen alvast een beetje op en hebben in ieder geval nog een laatste Chang op het terras gepland. Morgen zetten we de weg naar huis in, donderdagochtend rond half 10 staan we op Schiphol, dacht ik. Maar eerst nog een tijdje varen, fietsen, lopen en vliegen! 

Koh Jum, rustdag 1 (11-02-2013)

Al voor het ontbijt, rond kwart over 7, ga ik met Huub even de zee in. Even zwemmen, de dag fris beginnen. En dat lukt, het is nu nog merkbaar koeler dan halverwege de dag, na 10 minuten in het water ben ik wel fris genoeg vind ik. Huub wil nog wel even, maar blijft ook weer niet alleen achter.

Ondertussen is Angelique ook opgestaan en na even afspoelen in de douche gaan we met z'n drieën naar het restaurantje om te ontbijten. Er staat hier havermout op de kaart, dat is lang geleden. Angelique neemt yoghurt met muesli en Huub gaat ook voor de havermout. De dag begint goed.

Na het ontbijt, als het nog koel is, sleep ik de drie fietsen de trappen op. Het heet hier duidelijk niet voor niets 'Jungle Hill'. Angelique en ik pakken ook een duikbril en luchtpijp van het resort waardoor we met z'n drieën kunnen gaan snorkelen. Ik heb dit nog nooit gedaan maar moeilijk is het natuurlijk niet. Wel leuk, al snel zie ik wat zebravisjes onder ons door zwemmen, gevolgd door een paar andere soorten. Van de namen heb ik geen idee, maar het is erg bijzonder zo dicht bij te zijn en dit ook goed te kunnen bekijken. Nooit gedacht dat dit me zo goed zou bevallen. Om beurten zwemmen we langs de rotsen, maar veel meer soorten dan we al gespot hebben ontdekken we niet.

Voor 11 uur worden we geacht uit te checken, gelukkig is het snorkelen niet zo verslavend dat we dit niet halen. We kunnen mooi nog even douchen en wat fietskleding aantrekken. Omdat het zo'n klein eiland is kunnen we gemakkelijk de hele weg naar het noorden afrijden en eens gaan kijken of die echt, zoals op de kaart staat, in zee verdwijnt. Ik heb gisteren al een stukje hier van gereden, maar nu fietsen we dus tot het eind.

Wat ik al wist van gisteren was dat het vrijwel allemaal onverhard is. Redelijke stukken worden afgewisseld met erg stenige stukken waar we erg voorzichtig over moeten. Gelukkig is het vrijwel allemaal vlak; als je het eiland voor je ziet zou je het niet verwachten, maar de weg loopt mooi om de Koh Pu, het bergje op het noordelijke deel, heen. Onderweg zien we een groep mensen die rubberbomen aan het rooien zijn en olifanten gebruiken om de stammen uit het bos te krijgen. Als wij passeren is het net pauze, mens en dier staan in de ruststand. Vooral Huub vindt dat erg jammer, die wil graag zien hoe die olifant met die bomen het bos uitkomt. Wij kunnen ons er wel iets bij voorstellen.

Na ruim 8 kilometer loopt de weg inderdaad dood op één van de mooiste stranden waar ik ooit op ben geweest. Mooi wit, geen stenen of rotsen en allerlei exotische begroeiing op de achtergrond. Hier valt voor de reisbranche wel wat foldermateriaal te schieten! Alhoewel, we hopen natuurlijk dat Koh Jum zal blijven zoals het nu is. Er zijn wel toeristen, en er is wel een strandcultuur gecreëerd, maar het is allemaal op vrij kleine schaal en heeft een charmante uitstraling. Het eiland heeft nou eenmaal geen steigers voor grote boten, geen verharde weg, en is eigenlijk ook te klein voor massatoerisme. Maar ja, als steeds meer mensen horen dat dit een aantrekkelijk eiland is en de moeite willen nemen hierheen te komen, zoals wij, wordt het vanzelf drukker en ontstaan er automatisch allerlei voorzieningen. Te vrezen valt dat Koh Jum over 10 jaar een Koh Lanta in het klein is.

We zoeken een plekje op het strand, wat niet heel lastig is omdat we de enigen zijn, en snijden onze watermeloen aan stukken. De kleinste die ik kon vinden in het kraampje bleek 3 kg te wegen, toch een behoorlijk fruithapje. We pakken gewoon de helft voor het zwemmen en de andere helft erna, is dat ook weer opgelost!

Na een uurtje, als we lekker gezwommen hebben en weer opgedroogd zijn rijden we hetzelfde stuk terug. De andere kant op ziet alles er weer anders uit, en Angelique rijdt nog een keer lek op de scherpe keien, we vervelen ons dus geen moment. In een dorpje bij een stalletje stoppen we voor de lunch. Wij nemen een noedelsoep en Huub een bananenroti met chocopasta. Ook hier voornamelijk moslims, en die houden nogal van roti. En zij zijn niet de enigen!

Een kilometer of 4 ten zuiden van het vorige resort ligt onze laatste overnachtingsadresje in Thailand. Woodland resort ligt ook aan het strand, maar mist de heuvels en de charme van Jungle Hill resort. Maar goed, we hebben het met ons volle verstand zo geboekt dus we zeuren niet, nou, eventjes dan. Daarna is het goed: een mooie bungalow met een prachtig strand waarvoor we 30 meter moeten lopen. Je zou toch medelijden met ons krijgen...?

Na ons geïnstalleerd te hebben gaan we zwemmen. Huub zijn snorkel mee natuurlijk, wij als ondersteuning er bij. Heerlijk water, wel wat rotsen hier, later blijkt dat we net als iedereen iets meer naar links hadden moeten lopen. Later op de dag, als het richting eb gaat, is dit duidelijker te zien. Angelique en Huub knutselen nog wat op het strand terwijl ik de achterband van Angelique even plak. Tot nu toe deden we 3x per uur bijpompen, maar dat gaat ook vervelen.

Aan het eind van de middag nog een zwemsessie, daarna douchen en eten op een mooi plekje aan het strand met uitzicht op de ondergaande zon. Hier leggen we de kaarten even voor opzij! Het menu bevat gelukkig allerlei curries, we zien het einde van de vakantie naderen en willen graag nog een paar keer genieten van deze heerlijke Thaise gerechten. Huub neemt een fried rice met ham en ananas en we hebben hem in tijden niet zo fanatiek zien eten.

Gelukkig lijkt hij er ook moe van te zijn geworden, gaat zonder morren of tegensputteren slapen en binnen 10 minuten is het stil. Wij schrijven en lezen wat, geen wifi hier dus ik zal proberen het op een andere wifi spot te posten. En anders horen jullie het binnenkort!

Als afsluiter nog een mijlpaal: vandaag door de 2000 km grens gegaan. Volgens de oorspronkelijke planning zouden we rond de 1500 uitkomen, maar we zijn toch een stukje hoger uitgekomen. Twee redenen: ten eerste hadden we niet hele goede kaarten bij het voorbereiden van de etappes waardoor afstanden vaak iets te kort waren ingeschat. En ten tweede hebben we ook vaak op rustdagen de fiets gepakt om iets te bekijken of te bezoeken. Gelukkig hebben we niet het gevoel overmatig veel te hebben gefietst.

Koh Lanta - Koh Jum (10-02-2013)

Wekker gezet, maar natuurlijk waren wij weer eerder wakker dan de wekker. We hebben besloten onze reis af te sluiten op Koh Jum, een klein eiland ten noorden van Koh Lanta. Koh Jum is een rustig eiland, veel minder toeristisch dan Koh Lanta en dat ligt ons toch beter. Als je op Lanta op het strand of in zee ligt merk je er allemaal niet zoveel van, maar zodra je je op de straat begeeft vliegen de gehuurde scooters je om de oren en is de rust ver te zoeken. We hebben dus liever een andere plek om nog even te luieren voordat we terugkomen naar Nederland.

Net als gisteren halen we een paar broodjes bij het bakkertje tegenover ons en fietsen daarmee naar de boot die om half 9 vertrekt. Om 8 uur zit onze bagage aan boord, wij nog niet want we blijven op een bankje aan de kade zitten om te ontbijten. Tijd zat, op tijd vertrekken houden ze hier toch niet zo van.

De ferry van Koh Lanta naar Krabi

Een uurtje later doemen inderdaad allerlei longtail bootjes op die toeristen van de boot oppikken voor de halte Koh Pu, zo wordt het noordelijkste gedeelte van Koh Jum ook wel genoemd. Hier moeten wij ook zijn dus gaan we op dek staan om te kijken hoe dat in zijn werk gaat. De fietsen en bagage wordt allemaal geregeld door mannen van de boot, die zijn het sjouwen van bagage over schommelende boten wel gewend. Wij stappen in het juiste bootje en zetten koers naar het strand, steigers zijn hier niet.

Op het strand aangekomen wordt alles uit de boot geladen en staan we met de fietsen op het strand, elukkig staan we ook vlak voor het Jungle Hill resort waar we de eerste overnachting hebben geboekt. We slepen alles een paar trappen op en nemen onze intrek in een bungalow met zeezicht. Eigenlijk hadden we een goedkopere in gedachte, maar deze ligt zo mooi dat we de meerprijs maar even vergeten. Prachtige veranda ervoor met een hangmat met uitzicht op het strand en de zee. Dit was zo ongeveer wat we in gedachten hadden als manier om de reis af te sluiten.

Huub is erg druk met uitladen van tassen

Zodra we onze zooi in de bungalow hebben gezet trekken we de zwemkleding aan en nemen het trapje naar het strand. Ook hier weer heerlijk water, gewoon een kwestie van er in wandelen, je laten zakken en zo een half uur blijven dobberen. Het is erg rustig op dit stuk strand, er zit nog een Zwitsers gezin en dan heb je het wel gehad. Prima zo!

Na een paar uur krijgen we wel trek en lopen naar het restaurant van het resort. Een groene curry voor mij, Angelique en Huub hebben liever een broodje. Behalve de rust en relaxte sfeer die hier hangt zijn ook de prijzen van de maaltijden een stukje lager dan op Lanta. Nog een voordeel...

Omdat ik nog wel iets meer wil zien van het eiland pak ik na de lunch mijn fiets en rijd een stuk noordwaarts. Ik had verwacht flink te moeten klimmen, maar de weg is helemaal vlak. Wel onverhard, het blijft tenslotte een klein eilandje met weinig bewoning. Van het noordelijkste naar het zuidelijkste puntje is denk ik een kilometer of 12. Veel bananen- en palmbomen, ik passeer ook twee dorpjes waar een weldadige rust heerst. Wel verzorgde huisjes, blijkbaar houdt men toch ergens wat geld aan over.

Als ik terug kom zitten Huub en Angelique al op het strand. Ik heb onderweg wat mango's gekocht en die gaan we eerst maar in de schaduw op het strand opeten. Daarna het water in om even af te koelen, gelukkig is er een windje opgestoken en die zorgt ervoor dat het niet al te heet aanvoelt.

Onze bungalow met seaview

Als we het water zat zijn gaan we een stukje lopen langs het strand en komen langs een cocktailbar. Een koude shake gaat er wel in natuurlijk, en, zoals Huub zegt “fruit is toch gezond, dan zal een mangoshake ook wel goed zijn”. Mocht dat waar zijn houden we in ieder geval een blakende gezondheid over aan deze reis.

De zon is al aardig aan het zakken als we terugkomen bij ons strand, nog een korte duik in het water en dan bakt Huub nog een zandpizza en Angelique en ik kijken hoe de zon wegzakt in de zee. Weinig bewolking vandaag, dus zijn we getuige van een mooie zonsondergang.

Na een snelle douche melden we ons in het restaurant voor een Thaise maaltijd, op de spaghetti met tomatensaus van Huub na. Koken kunnen ze hier wel, het zijn echt heel goede en smaakvolle gerechten die voor je neer worden gezet.

Zoals wel vaker sluiten we de dag af met Huub in bed stoppen en nog wat lezen en schrijven op de veranda. Heerlijk hier! Zo heerlijk dat we gevraagd hebben of we hier langer dan 1 nacht kunnen blijven, maar helaas kan dat niet. Dus gaan we morgen toch verkassen naar een adresje wat zuidelijker op Koh Jum, hier wilden we eigenlijk 3 nachten verblijven maar dat kon dan weer niet, vandaar dat we nu voor één nacht uitgeweken zijn naar het Jungle Hill. En dat bevalt dus zo goed dat we een beetje bang zijn spijt te krijgen dat we hier weg gaan... De tijd zal het leren.

Koh Lanta, rustdag (09-02-2013)

Rond een uur of 7 meldt Huub dat ie wakker is. Geeneens zo'n slechte score, we blijven nog even wat liggen totdat Huub en ik om half 8 naar de andere kant van de straat lopen waar een French Bakery zit. Tja, je bent in een toeristisch centrum, dus alles is mogelijk. We nemen wat pain integral en een pain au chocolat en ontbijten lekker voor de bungalow.

We doen nog een uurtje rustig aan, lezen nog wat en Huub trekt z'n speelgoedtas nog eens open en gaat een vlieger maken. Ik lees nog wat mail en rond half 10 besluiten we op de fiets te stappen om naar Lanta Old Town te gaan aan de andere kant van het eiland. Dit was het eerste dorpje op het eiland en er zijn onder andere houten pakhuizen te zien van meer dan 100 jaar oud.

Om er te komen moeten we het eiland oversteken, en dat houdt natuurlijk in dat we een heuvel over moeten. Nou zien die er heel dreigend uit, maar de weg slingert er beschaafd doorheen zodat we kunnen stellen dat we wel voor hetere vuren gestaan hebben. Aan de oostkant zijn geen stranden, maar voornamelijk mangrovebossen. Dus ook geen toeristische voorzieningen, je ziet hier echt een heel mooi (veel mooier!) stukje Koh Lanta.

Mooi geschilde ananas

Behalve de houten huisjes heeft het dorpje veel toeristische winkeltjes met handwerk, tassen, kleding, zeg maar de gebruikelijke prullaria. Toevallig heeft Angelique nog een rokje en een tas nodig, dat komt even mooi uit! We scoren nog een ananas en lopen de pier op en af om wat te kijken naar de vele vissersboten. Naast de professionele visserij kun je hier als toerist ook een vistochtje boeken, als je eens iets anders wilt vangen dan thuis.

Er wonen hier veel mensen van Chinese komaf en aangezien het vandaag Chinees nieuwjaar is vliegt er regelmatig een duizendklapper door de straatjes. Bij het Chinese tempeltje steken veel mensen wierook aan, dat maakt in ieder geval niet zo veel herrie. Verder merken we niets van de viering van het nieuwe jaar, we waren door iemand erop gewezen dat het wel eens groot feest zou kunnen zijn, dus niet.

Chinees tempeltje

Als we het gezien hebben in het dorpje zoeken we de fiets terug op om langs een andere weg terug te rijden. Als het goed is komen we langs een restaurant met een mooi uitzicht over de zee aan de oostkust van het eiland, met daarin verschillende kleine eilandjes. Dat restaurant vinden we inderdaad, en we hebben een prachtig plekje met een fantastisch uitzicht. De lunch hier smaakt dan ook uitstekend.

Deze weg is trouwens wel wat lastiger dan de heenweg, met een drietal forse haarspeldbochten zitten we in no time een flink stuk boven zeeniveau. Om het voor onszelf aantrekkelijker te maken besluiten we een onverharde weg te nemen die heel mooi door de rubberplantages slingert, hiermee vermijden we ook de weg langs de westkust met alle cafés, brommers, herrie en resorts. Je komt hier geen toerist tegen.

Fietsen tussen de rubberbomen

Na bijna 25 kilometer zijn we terug bij de bungalow en rusten wat uit en nemen een koud drankje. Als we hersteld zijn en de hitte toch wel serieus om afkoeling vraagt, pakken we onze zwemspullen en lopen naar het strand. Huub heeft mensen zien snorkelen en wil dat ook graag eens proberen. Dat kan, we regelen ergens een snorkelsetje voor kinderen en daar gaat ie. Eigenlijk mocht zijn oor pas vanaf morgen onder water, maar de wond is dicht en de hechtingen zijn er netjes uitgekomen. Van ons krijgt hij nu groen licht, en anders wordt het ook nat want Huub verbieden te springen in het water lukt echt niet.

Het water is weer echt fantastisch van temperatuur. Ik kan er wel uren inzitten, gewoon een beetje in het zand met het water tot net over de schouders. Je koelt lekker af, maar niet zo ver dat je het koud krijgt.

Nu moeten we Huub ook assisteren bij het snorkelen, wat hier best leuk is omdat er rond wat rotsen regelmatig kleine visjes opduiken. Blauw met zwarte kleintjes, of iets grotere zebravisjes. Dat is natuurlijk erg spectaculair als die voorbij je duikbril komen zwemmen.

We willen nog graag een mooie zonsondergang zien aan het strand en besluiten daarom bij een strandtent te gaan eten met uitzicht over het water. Helaas zakt er wat lage bewolking tussen ons en de horizon dus die zonsondergang is er wel maar we zien hem niet. Gelukkig hebben we heerlijk eten en is die zonsondergang snel vergeten.

Verse kokosnoot (ziet er lekkerder uit dan het is...)

Na terugkomst in het huisje even snel douchen, Huub op bed en wij op het terras. Nog één avondje genieten van Koh Lanta!

Koh Yao Yai – Koh Lanta (08-02-2013)

Een vroege start vandaag, al zal het voor de meeste lezers van dit blog lijken alsof dat iedere dag zo is. Vandaag fietsen we kwart voor 7 het resort af, op weg naar de ferry die ons naar Krabi brengt. Ontbijten doen we met wat overblijfsels van het fruit en een komkommer die we op aanraden van Huub hebben gekocht. Het is niet veel, maar het is voldoende om de eerste 7 kilometer naar de ferry op te rijden. Daarna zien we wel verder.

Mooi op tijd bij de ferry, het is nog niet heel druk maar de bedrijvigheid neemt snel toe. Naast onze boot wordt een ferry naar Phuket geladen waar men ook druk mee is. Er gaan veel lege jerrycans aan boord, brandstof hebben ze hier broodnodig voor alle scootertjes. Maar ook veel koelboxen, waarschijnlijk met vis gevangen om het eiland, en grote zakken met kleine gedroogde visjes.

De ferry's zijn niet heel groot, zo´n meter of 20 lang, maar er gaan (moeten) een hele hoop mensen op. En hun bagage, en dan zijn er ook nog een paar malloten die fietsen bij zich hebben. Alle passagiers moeten onderin de boot of op het voordek, de spullen gaan allemaal op het bovendek. Zo liggen onze fietsen mooi strak tussen de zakken vis.

Het uurtje varen is best lekker, met de wind door de haren op het voordek. Zoals altijd is een hemdje wel voldoende, het wordt weer een hete dag. De boot is helaas, maar we hadden niet anders verwacht, te laat vertrokken. Meestal niet erg, maar nu moeten we na het uur varen nog ruim 30 kilometer fietsen vanaf Tha Lan naar Krabi town waar de ferry naar Koh Lanta vertrekt. En hoe meer vertraging die boot heeft, hoe minder tijd we daar voor hebben.

De pier in Tha Lan

Na het uitladen van de boot, de fietsen komen er als laatste af, blijken we nog exact 2 uur te hebben voor de 31 kilometer. Dat is te doen, en vol goede moed beginnen we aan deze klus. De track op de herstelde GPS stuurt ons na een kilometer of 5 rechtsaf een kleiner weggetje in, ik heb namelijk zorgvuldig de kortste weg uitgezocht,en al na 500 meter houdt het asfalt op en begint het grindpad onbedaarlijk te klimmen en te dalen. We zeggen niets, maar denken hetzelfde: “als dit nog lang zo doorgaat kunnen we straks misschien nog naar de ferry zwaaien”.

Gelukkig wordt de weg snel wat vlakker en omdat de ondergrond van grind prima ligt, kunnen we toch een aardige snelheid aanhouden. Er gloort weer hoop. Zeker als het asfalt weer terugkeert en ik zie dat we bij het opdraaien van de grote weg (de '4') voor de laatste 12 kilometer nog 55 minuten hebben. Met de aanwijzingen van de GPS rijden we in één keer goed naar de terminal waar we een kaartje kopen en vervolgens nog 3 kwartier moeten wachten omdat de boot pas om half 12 vertrekt. Lekker is dat, rijden we over een van de mooiste trajecten in Thailand, gunnen we onszelf geen tijd voor een fotootje omdat we in tijdnood menen te zijn, en klopt die hele dienstregeling van de boot niet. Bovendien gaat er ook nog een middagboot terwijl wij overal gelezen hebben dat die na de tsunami in 2004 is afgeschaft.

Hoe dan ook, om iets voor 12 uur vertrekt deze boot voor de tocht van 2 uur naar Koh Lanta. Na 1 uur wordt er gestopt bij Koh Jum, een kleiner eiland waar geen steiger is voor deze boot en alleen longtails vanaf het strand kunnen vertrekken. Zodra de boot in zicht is vertrekken die dan ook van een aantal stranden en komen als piratenbootjes op de ferry afgestormd. Ze leggen zich tegen de ferry aan en wie naar Koh Jum wil mag van de ferry in een longtail stappen.

Overstappen voor Koh Jum

Rond 2 uur lopen we Koh Lanta op om na 5 meter bij het eerste restaurant te stoppen voor een lunch. Met al dat gefiets en gevaar van deze ochtend is er van eten nog niet veel gekomen, en dat voelt niet goed. Een uurtje later beginnen we aan de laatste 6 kilometer naar het guesthouse, Red Snapper, wat wordt gerund door een paar Nederlanders.

Het is wel even wennen aan Koh Lanta. Wij zijn dit toeristengeweld niet gewend, de 6 kilometer die we vandaag hier fietsen bestaan vrijwel alleen uit restaurantjes, resorts, guesthouses, karaoketenten en barretjes. En natuurlijk ook pizzeria's, German Bakery's, Zweedse ontbijtgelegenheden en noem maar op. Ik hoop dat zodra we in de zee liggen deze matige indruk van het eiland van ons af zal spoelen.

Vlak voor het guesthouse valt mijn oog op een soort privékliniek, aangezien vandaag Huub zijn hechtingen eruit mogen ga ik even vragen of ze dat willen doen. Dat is geen probleem en als ze de zaak bekeken hebben pakken ze schaar en pincet en trekken ze er uit. De eerste zit helaas een beetje vast aan de huid en is nogal pijnlijk om te verwijderen, we hebben er een hele klus aan om Huub te overtuigen dat de volgende wel mee zullen vallen. Enfin, 300 Baht (nog geen 8 euro) later verlaten we het kliniekje zonder hechtingen. Nog 1 dagje droge oren houden en dan mag Huub onbegrensd onder water.

Heel vriendelijke ontvangst, als we ons geïnstalleerd hebben en een colaatje hebben gedronken pakken we de zwemspullen en lopen het strand op. We zitten niet vlak aan het strand, maar met 3 minuten lopen ook weer niet heel ver er vandaan. Er zijn verschillende prachtige stranden op Koh Lanta, wij zitten aan Long Beach, één van de stranden met wat goedkopere accommodatie er omheen.

Ook hier een heerlijke watertemperatuur, wel iets kouder dan op Koh Yao. Maar we schatten dat het toch nog wel ruim 25 graden is, als je dit vergelijkt met hoe we soms staan te tobben om in Nederland in de zee te wennen aan het ijskoude water....

Na een uurtje zwemmen, liggen en in het zand spelen gaan we douchen en kiezen een tafeltje bij het restaurant van onze landgenoten. Die hebben zich toegelegd op de Spaanse keuken, dus eten we vanavond tapas! Beetje vreemd in Thailand, en je kunt hier zeker goedkoper eten, maar erg lekker.

Long beach op Koh Lanta

We doen nog even een paar boodschappen, stoppen Huub in bed, reserveren nog een paar nachtjes Koh Jum om de reis af te sluiten en lezen en schrijven nog wat. Daarna maar stil gaan liggen onder de ventilator en hopen dat we in slaap vallen. Ik denk dat het nu, om kwart over 11, nog ruim 30 graden is...

Koh Yao Yai, rustdag 2 (07-02-2013)

Rustig opgestaan vanochtend. We hebben een tijdje getwijfeld om vandaag al naar Koh Lanta te vertrekken, maar het bevalt eigenlijk erg goed op dit rustige eiland en we hebben nog plannen genoeg om ons hier voorlopig niet te vervelen. Bovendien zitten we hier aan een mooi strand, hebben we een goede en niet al te dure bungalow (als je de prijzen ziet die her en der gevraagd worden...) en is dit resort rustig en klein met een sympathiek Thais opperhoofd.

Na het ontbijt is Huub niet te houden, er moet gekanood worden. Is natuurlijk ook best leuk, maar als papa (of mama) vind je een boekje lezen ook wel eens leuk. Maar om dat aan een vierjarige kleuter uit te leggen beginnen we vandaag maar niet aan. We pakken een kano, Huub voorop en ik achter in de boot en  peddelen de zee op. Gelukkig is die vandaag rustig en hoeven we niet bang te zijn dat we omslaan met alle ellende van dien. Het zijn ook stabiele hard plastic kano's die wel tegen een stootje kunnen.

Huub is dol op kanoën, hij maakt de touwen los, weer vast, weer los. Manoeuvreert ons vervolgens de denkbeeldige haven uit en navigeert naar een vissersbootje wat een paar 100 meter verderop voor anker ligt. Sinds we de eerste keer in Thailand op een boot hebben gezeten is Huub erg geïnteresseerd in alles wat met touwen en knopen leggen te maken heeft. Inmiddels kan hij ook al veters strikken, ik heb het één keer voorgedaan en hij legt nu overal strikken in.

Moskee op het Islamitische Koh Yao Yai

Als we terug bij het strand zijn spelen en zwemmen we nog een tijdje met en rond de kano voordat we hem terug de kant op trekken en ons klaarmaken voor een fietstochtje van 20 kilometer om het noordelijke deel van Koh Yao Yai.

Na een kilometer of 10 komen langs een mooi strandje waar we vrijwel alleen zijn. Helaas is het water te laag om lekker te kunnen zwemmen, maar even afkoelen en in het zand spelen is natuurlijk geen probleem. Aan het strand is ook een kraampje waar een Thaise dame eten verkoopt. Ze heeft 3 dingen: papajasalade, kleefrijst en gebakken kippenpoten. Onze lunch smaakt dus prima.

Ploeteren op het stenige pad langs de kust

Nog even in het zand spelen en dan beginnen we aan de 2e helft van het rondje. De eerste 4 kilometer daarvan zijn onverhard en lopen over een erg slechte dirt road. Heel steile stukken met losse keien afgewisseld met wat los zand en grind. Gelukkig is 4 kilometer niet zo ver en komt de verharde weg weer snel in zicht. Dit stuk hebben we eerder gefietst, mooi golvend en al snel krijgen we terug zicht op zee en palmbomen. Nog even wat fruit kopen, een paar goed rijpe mango's en een ananas dit keer.

Terug bij de bungalow werken we eerst de ananas weg en rusten even uit van het fietstochtje. Het is pas 3 uur en het water is nog iets te laag voor deel 2 van de kanotocht. Ook Angelique gaat nog een half uurtje met Huub de zee op, maar het is iets gemakkelijker met wat hoger water.

We gaan daarom even rustig in de tuin zitten van het resort. Even het dagboek bijwerken (Angelique) en alvast een stukje weblog schrijven. Huub loopt wat op en neer tussen ons tafeltje en de kano's. Aan ons tafeltje is hij begonnen aan een kleurplaat maar heeft niet genoeg geduld om het af te ronden.

Kwart voor 5 gaat dan eindelijk de kano te water; kapitein Huub voorin die de lakens uitdeelt. Angelique volgt de bevelen op maar is wel wijs genoeg om bijtijds terug te keren aangezien er zeer donkere onweersluchten aan komen drijven. Het blijft gelukkig bij een paar donderslagen en bliksemflitsen in de verte, niet iets om voor uit het water te komen.

Rond half 6 snel even douchen en terug naar het restaurant voor een paar potjes kaarten en een Thaise maaltijd. We hebben nog een paar rijpe mango's op voorraad en maken daar een toetje van, niks mis mee!

Onze bungalow

Tenslotte nog een laatste avondje op de veranda van ons bungalowtje op Koh Yao Yai, was erg goed hier!